Δύο πράγματα πρέπει να ξέρετε για την Αργολίδα: πρώτον, είναι πανέμορφη· φανταστείτε το πιο όμορφο μέρος που έχετε πάει ποτέ στην Ελλάδα και να είστε σίγουροι ότι η Αργολίδα μπορεί εύκολα να συγκριθεί μαζί του. Δεύτερον, έχει βουνά…πολλά βουνά. Έχει βουνά που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα, έχει βουνά δίπλα σε άλλα βουνά και ανάμεσά τους μερικά βουνά ακόμα. Κι όλα αυτά καλυμμένα με δάση ατελείωτα, βράχους και φαράγγια και γκρεμούς και κρυμμένα χωριουδάκια που σε κάνουν να απορείς γιατί κάποιος να χτίσει εκεί πάνω και μετά στρίβεις την απότομη στροφή έχοντας κατεβάσει σε δευτέρα και βλέπεις τη θέα και δεν πατάς γκάζι (για 50 μέτρα, μέχρι την επόμενη απότομη στροφή) μόνο και μόνο για να την απολαύσεις. Και ξαφνικά…πικροδάφνες Καθώς κατεβαίναμε για Πόρτο Χέλι από Αθήνα, η πρώτη μας στάση θα ήταν η Επίδαυρος. Δεν είχε παράσταση, απλά θέλαμε να την δούμε. Τα όρη και τα βουνά αρχίζουν από την Κορινθία, αλλά η αποθέωση έρχεται μόλις μπούμε στην Αργολίδα και πλησιάζουμε στη Νέα Επίδαυρο (ένα χωριό όχι πολύ κοντά στο Αρχαίο Θέατρο, αλλά δεν θα λέγαμε ότι είναι και μακριά). Μέσα από τα δέντρα, σαν να στηρίζεται στο πλάι ενός γκρεμού ξεπροβάλλει ένα χωριό ονειρεμένο. Περιποιημένα σπίτια, αρχοντικά, να αφήνουν να φαίνεται μόνο η οροφή τους πάνω από τις πράσινες κορυφές των δέντρων. Και παντού, στο πλάι του δρόμου, πικροδάφνες, που μάλιστα την άνοιξη (το ταξίδι ήταν τέλη Μαΐου) ήταν ολάνθιστες, άσπρο και ροζ παντού. Οι κάτοικοι της Αργολίδας – κι αυτό ήταν κάτι που παρατηρήσαμε σε όλα τα μέρη που επισκεφτήκαμε, όχι μόνο στη Νέα Επίδαυρο – ξέρουν να στολίζουν το ήδη όμορφο, να το κάνουν μοναδικό. Κι αντί να στρίψουμε για Πόρτο Χέλι, πήγαμε προς το Αρχαίο Θέατρο (έχουν πινακίδες παντού… και να θες να χαθείς δεν μπορείς). Το εντυπωσιακό είναι ότι εκεί που είσαι μόνος σου στο δρόμο, φτάνεις ξαφνικά στον αρχαιολογικό χώρο και βλέπεις λεωφορεία, δεκάδες επισκέπτες, καντίνες, παιδιά να τρέχουν…είναι σαν επιστροφή στον πολιτισμό. Και μπαίνεις στο θέατρο, ανεβαίνεις τα σκαλιά και κάποιος περπατά στη σκηνή και το ακούς και καταλαβαίνεις γιατί είναι τόσο εντυπωσιασμένοι όλοι όσοι το έχουν επισκεφθεί…και σκέφτεσαι ότι πρέπει οπωσδήποτε να δεις παράσταση.
Στον ίδιο αρχαιολογικό χώρο υπάρχει και το Ασκληπιείο και ένα μικρό και όμορφο μουσείο, αλλά μη γελιόμαστε. Ο πραγματικός σταρ της παράστασης είναι το θέατρο. Προς το Πόρτο Χέλι Ο δρόμος για Πόρτο Χέλι συνεχίστηκε στο ίδιο μοτίβο. Βουνά, στροφές, κάθε τόσο και κάτι καινούργιο να δούμε. Ήταν πια αργά και δεν πήγαμε πουθενά αλλού· απλά περάσαμε έξω από το Κρανίδι (αν και δεν θα ήταν άσχημο να περνούσαμε από μέσα, γιατί φαίνεται πανέμορφο από μακριά) και μετά αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το βουνό για να φτάσουμε στο Πόρτο Χέλι και το ξενοδοχείο μας, AKS Porto Heli.
Χρόνος για πολλά δεν υπήρχε, οπότε αποφασίσαμε να δούμε λίγο την πόλη, να περπατήσουμε από την κεντρική παραλία του Πόρτο Χελίου, μέχρι το τέλος του λιμανιού, εκεί που είναι οι καφετέριες και τα μπαράκια με τραπεζάκια ακριβώς πάνω από το νερό, αλλά και να μπούμε για λίγο στα στενά σοκάκια, να πάρουμε και μια διαφορετική γεύση από την πόλη. Μετά πάλι πίσω στο ξενοδοχείο γιατί την επόμενη μέρα το πρόγραμμα προέβλεπε το γύρο της Αργολίδας. Γύρω από το Πόρτο Χέλι Η πραγματική περιπέτεια άρχισε το επόμενο πρωί. Οπλισμένοι με μια ντουζίνα μπουκαλάκια νερό (γιατί ποτέ δεν ξέρεις) και ένα ντεπόζιτο γεμάτο βενζίνη ξεκινήσαμε να δούμε πρώτα τις περιοχές κοντά στο Πόρτο Χέλι και μετά να ξανοιχτούμε και πιο μακριά. Στην αρχή πήγαμε να δούμε την παραλία της Χηνίτσας και πραγματικά πειστήκαμε ότι είναι μια από τις πιο όμορφες παραλίες της Αργολίδας. Βοηθάει και το ότι είναι πολύ οργανωμένη χάρη στο AKS Hinitsa Bay που είναι δίπλα.
Η συνέχεια περιελάμβανε μια επίσκεψη στην ακτή Κόστα, όπου θα μπορούσαμε να πάρουμε το καραβάκι για Σπέτσες, αλλά δεν το κάναμε γιατί θέλαμε να απολαύσουμε την Αργολίδα. Όμορφα ήταν, αλλά η πραγματική έκπληξη ήρθε μετά, καθώς οδεύσαμε για Άγιο Αιμιλιανό. Τον Άγιο Αιμιλιανό δεν τον λες και χωριό. Είναι μια συλλογή από τα πιο όμορφα σπίτια που έχετε δει ποτέ, που συνοδεύεται από ένα από τα πιο γραφικά εκκλησάκια που έχετε δει ποτέ (και ακριβώς πάνω από τα κύματα) και ένα δαιδαλώδες δίκτυο τσιμεντόδρομων και χωματόδρομων που εγγυάται ότι θα χαθείτε. Α, και μην εμπιστεύεστε το GPS εκεί μέσα…πιστέψτε μας, ξέρουμε.
Μετά τον Άγιο Αιμιλιανό και την περιπετειώδη έξοδο από αυτόν κινήσαμε για Ερμιόνη που προσφέρεται για όμορφες φωτογραφίες. Αν ακολουθείτε κατά βήμα την πορεία μας (αλλά γιατί να κάνετε κάτι τέτοιο; Οι επιλογές σας είναι απεριόριστες), θα ήταν μια καλή ιδέα να κάτσετε εδώ για καφέ και να απολαύσετε τη θάλασσα, γιατί η επόμενη στάση είναι λίγο πιο μακριά. Αφήνοντας πίσω την Ερμιόνη Η επόμενη στάση μας ήταν ο Γαλατάς, περίπου μια ώρα, ίσως και κάτι παραπάνω, με το αυτοκίνητο. Από το Γαλατά μπορείτε να πάρετε το καραβάκι για να περάσετε στον Πόρο, αν και εμείς είχαμε την εντύπωση ότι θα μπορούσαμε και να κολυμπήσουμε μέχρι εκεί. Είμαστε σίγουροι όμως ότι είναι πολύ δύσκολο, οπότε μην το δοκιμάσετε. Εμείς όμως δεν ενδιαφερόμασταν άμεσα για τον Πόρο (είπαμε, στόχος μας ήταν να γνωρίσουμε την Αργολίδα, έστω τη νότια), αλλά για την Τροιζήνα που κατά τη γνώμη μας είναι ένας από τους πιο όμορφους και υποτιμημένους αρχαιολογικούς χώρους στην Ελλάδα.
Θα αρχίσετε ανεβαίνοντας ένα βουνό, θα περάσετε από το χωριό της Τροιζήνας, που είναι πραγματικά πανέμορφο, περιποιημένο, με πλακόστρωτους στενούς δρόμους, ένα χάρμα οφθαλμών. Και μετά θα νομίζετε ότι έχετε κάνει λάθος στη διαδρομή, γιατί ο δρόμος στενεύει και μετά βρίσκετε χωματόδρομο κακής ποιότητας…αλλά κάποια στιγμή φτάνετε στην Τροιζήνα, με τα αρχαία και τα βυζαντινά του μνημεία κάτω από το υπέροχο βουνό και το δάσος του. Κι αν πάτε την κατάλληλη ώρα μπορεί και να είστε μόνοι σας εκεί.
Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο Πόρτο Χέλι από άλλο δρόμο (δεν είναι και πολλοί, δύο όλοι κι όλοι. Ένας παραλιακός που από τις στροφές δίνει την εντύπωση ότι είναι ορεινός και ένας κανονικός ορεινός). Δεν θα σας πούμε πολλά για τη διαδρομή μέσα από τα βουνά της Αργολίδας. Μόνο ότι πρέπει να βρείτε ευκαιρίες να σταματήσετε το αυτοκίνητό σας για να χαζέψετε τη θέα. Επίσης η εσωτερική διαδρομή θα σας φέρει και κοντά σε δύο από τα καλύτερα αξιοθέατα της Αργολίδας. Τη Μονή Αυγού και το Σπήλαιο Φράγχθι. Εμείς κατευθυνθήκαμε προς την Κοιλάδα, ένα γραφικό ψαράδικο χωριό, μόλις 10 λεπτά από το Πόρτο Χέλι. Με το καρνάγιο του και την όμορφη ακτή του είναι σίγουρα κάτι που θα θέλετε να δείτε. Ανάλογα την ώρα, καθίστε να πιείτε ένα τσιπουράκι (όχι και ο οδηγός όμως, σύμφωνοι;).
Προς Αθήνα Την επόμενη μέρα άρχισε το ταξίδι της επιστροφής. Μόνο που αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε έναν διαφορετικό δρόμο, λίγο πιο μακρινό, που όμως θα μας έφερνε από το Ναύπλιο και τις Μυκήνες. Αντί να ακολουθήσουμε τις πινακίδες προς Αθήνα, ακολουθήσαμε αυτές προς Ναύπλιο και μετά από λίγο είδαμε εκείνες που θα μας πήγαιναν στις Μυκήνες.
Θα το πούμε απλά: Οι Μυκήνες είναι ο πιο όμορφος αρχαιολογικός χώρος της Ελλάδας. Μεγαλοπρεπής, πανάρχαιος. Έχει θέα σε όλο τον κάμπο και καταλαβαίνει κανείς γιατί έχτισαν τα φρούρια και τα παλάτια τους, αφού μπορούσαν να βλέπουν οποιονδήποτε πλησιάζει από χιλιόμετρα. Και ο Τάφος του Αγαμέμνονα είναι το πιο τρομακτικό μνημείο στην Ελλάδα. Η φωτογραφία το αδικεί καθώς δεν δείχνει το μέγεθός του. Το υπόλοιπο ταξίδι της επιστροφής πέρασε χωρίς τίποτα ιδιαίτερο…που, υποθέτουμε, είναι το επιθυμητό όταν μιλάμε για ταξίδια στις εθνικές οδούς. Ξενοδοχεία Πελοπόννησος – AKS Porto Heli
